ŚWIĘCIENIN

Książę Janusz I dnia 31 października 1422 roku nadał Dobiesławowi z Kownat 10 włók ziemi powyżej Klimaszewnicy za borem o nazwie Korzeń z „ostrowami na bagnach”. Książę Władysław I potwierdził to nadanie powiększając je o 13 włók i wystawił na nie przywilej w dniu 2 marca 1439 roku. Ówczesnymi dziedzicami byli Paweł, Kownata
i Mikołaj Święcieńscy[1]. Święcieńscy byli odnogą rodu Klimaszewskich herbu Kownata[2].

Ród ten już w XVI wieku należał do szlachty zagrodowej i tworzył zaścianek szlachecki. Brak jest bliższych danych o tej rodzinie. Herbarza nie ujmują Święcieńskich. Spis podatkowy z 1577 roku przekazuje dane o wsi Swiącino i wielu dziedzicach na 9 włókach ziemi[3].

Spis podatkowy z 1662 roku również przekazuje dane o rozdrobnieniu wsi. Mieszkało tu 9 rodzin szlacheckich, w tym cztery Święcińskich i pięć innych: Borawscy, Karwowscy, Ramotowscy, Supińscy i Śleszyńscy. Podobnie było w następnych latach. W końcu XVIII wieku wśród dziedziców wsi wymienia się: Borawskich, Bukowskiego, Grabowskich, Jaczyńskich, Karwowskich, Kozikowskiego, Święcieńskich i Szymanowskich[4].

Większość z nich to drobna szlachta i nie uzyskali w XIX wieku potwierdzenia praw szlacheckich. Źródła podają tylko nazwisko Macieja Święcińskiego herbu Powała syna Antoniego, który w 1845 roku udowodnił pochodzenie szlacheckie[5], brakuje jednak dokładniejszych danych potwierdzających, że chodziło o ród z tej wsi.

Wyróżniał się wśród właścicieli ziemskich w Święcieninie ród Borawskich. Jeden
z przedstawicieli tego rodu, który posiadał tu grunty, a może i tu mieszkał, został komornikiem ziemskim i burgrabią grodzkim wiskim, mowa o Wojciechu Marku Borawskim herbu Junosza, który żył na początku XVIII wieku. Jego liczni wnukowie, którzy mieszkali
w tej wsi udowodnili swoje pochodzenie szlacheckie[6].

Na początku XIX wieku była to średniej wielkości wioska. W 1827 roku notowano
22 domy i 135 mieszkańców[7]. W 1867 roku tę miejscowość włączono do gminy Radziłów[8]. W 1891 roku naliczono 34 gospodarstwa rolne, aż 29 z nich należało do drobnej szlachty, tylko 5 do chłopów. Gospodarstwa były niewielkie, średnie liczyło zaledwie 5 ha[9].

Spis powszechny z 1921 roku notuje w tej wsi 41 domów i 243 mieszkańców[10].

W latach 1921-1925 działała tu jednoklasowa szkoła powszechna, uczyło się w niej od 44 do 51 uczniów[11].


[1] Brodzicki Cz, Początki osadnictwa  …..,, s. 239.

[2] Wiśniewski J, Dzieje osadnictwa w powiecie grajewski….., s. 54.

[3] Źródła Dziejowe…., s. 360.

[4] Regestr Diecezjów…., s. 650.

[5] Sęczys E. Szlachta wylegitymowana…., s. 706.

[6] Tamże, s. 43.

[7] Słownik Geograficzny….., tom XI, s. 686.

[8] Tamże.  

[9] Dajnowicz M, Drobna szlachta…., s. 245.

[10] Skorowidz miejscowości…., s. 92.

[11] Jemielity W, Szkoły powszechne….., s. 87.

Skip to content